ครั้งหนึ่งเมื่อพระอาจารย์ฝั้น อาจาโร พักอยู่บ้านจีด มีโยมผู้หญิงคนหนึ่งไอทั้งวันทั้งคืน แม้ขณะฟังเทศน์ ก็ไอตลอดเวลารบกวนสมาธิของผู้อื่นเป็นอย่างยิ่ง
เมื่อเทศน์จบพระอาจารย์ฝั้นจึงถามว่า ทำไมไม่รักษา
โยมนั้นก็ตอบว่า กินยานับขนานไม่ถ้วนก็ยังไม่หาย
ท่านจึงบอกโยมผู้นั้นว่า คงเป็นกรรมที่ทำมาแต่ปางก่อน ขอให้หัดภาวนา แล้วท่านบอกคาถาให้บริกรรมว่า
" ปฏิกะ มันตุ ภูตานิ "
ท่านให้ภาวนาตั้งจิตบริกรรม โดยกำหนดจิตที่ใดที่หนึ่ง
วันแรกนั่งบริกรรมได้สักพักก็ยังไออยู่ตลอด
วันที่สองปรากฎว่ามีอาการค่อยชุ่มคอขึ้น อาการไอห่างไปบ้าง
พอถึงวันที่สามอาการไอก็หายราวกับปลิดทิ้ง รู้สึกคอชุ่มขึ้น โยมผู้นั้นนั่งบริกรรมอยู่จนดึกดื่น ใครๆเขาหลับกันหมดก็ยังไม่ยอมหลับ ในที่สุดอาการไอก็หาย โดยเด็ดขาดตั้งแต่ วันนั้นเป็นต้นมา
พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร วัดป่าอุดมสมพร จังหวัดสกลนคร
ภาคผนวก
"ปฏิกฺกมนฺตุ ภูตานิ" เป็นท่อนหนึ่งในบทสวดมนต์ขันธปริตร แปลว่า "ขอพวกสัตว์ที่เกิดแล้วจงหลีกไปขอพวกสัตว์ที่เกิดแล้วจงหลีกไป"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น