ให้กลั้นลมหายใจ มันจะ จุกอยู่ประมาณ กลางทรวงอก ให้ จดจ่อความรู้สึกไว้ที่ จุดรู้เอา จุดรู้เป็นที่ตั้งของใจ
ประคองความรู้สึกไว้ที่ จุดรู้ให้มันอยู่ ให้มันติดตรง จุดรู้นั้นให้ได้ ทำ ใจให้สงบให้รู้อยู่ใน จุดรู้ อยู่อย่างเดียว ประคองเข้าสู่จุดรู้ รักษา ความรู้สึกไว้ใน จุดเดียว
ถือเอาความรู้สึกนั้น ให้ ไปรวมอยู่ในที่จุดเดียว
เมื่อได้ ที่ตั้ง แล้ว ให้ จำตรง นั้น ประคองความรู้สึกไว้ที่ตรงนั้น ให้มันอยู่ ให้มันติดตรงจุดนั้นให้ได้
เมื่อตั้งจนชำนิชำนาญ จิตมันจะติดตรงนั้น
เมื่อใจมันติดตรงจุดนั้นได้ มันก็วางข้างนอก
มันไม่ไปต่อข้างนอก มันจะต่อจุดนั้นอย่างเดียว
เมื่อมันแน่วอยู่ในจุดเดียวแล้ว รักษาจิต ให้อยู่ในจุดนั้นมากขึ้นเท่าใด ใจก็จะ มั่นคง มากขึ้นเท่านั้นเป็นเอกัคตาจิต
ผู้รู้อยู่นั้นแหละเป็นใจไม่ต้องไปละเวทนา
มันหรอก เข้าไปสู่จุดดวงรู้ ประคองใจให้มันรู้อยู่เพียง จุดเดียวเท่านั้นใจ คือรู้ เท่านั้น
ครั้งแรกให้ รวมลงเสียก่อน รวมไว้ใน จุดเดียว
ทั้ง เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณรวมไว้ในจุดเดียว
ใจ น้อมเข้ามาหา ใจ
กำหนดลมหายใจเข้าออก รักษาใจไว้ที่ลมหายใจเข้าออก จนใจมันสงบลงไป เข้ารวมจุด เป็นจุดรู้
หรือดวงรู้ จึงวางลม ลมดับไป จึงมารู้จัก ตัวเอง มารู้จักใจ
เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นเครื่องประกอบไว้ที่ ใจ แต่ ไม่ใช่ใจ ไม่ใช่ตัวเอง เป็นเครื่องห่อหุ้มดวงรู้นั้นเท่านั้น
อยู่ในจุดดวงรู้อย่างเดียวก็ได้ เมื่อมันเป็น ตัวเองเฉพาะ แล้ว ท่านให้เอาดวงรู้
เป็นตัว กำหนดรู้วิปัสสนาปัญญา
เมื่อจิตเคลื่อนเมื่อใด
ก็เป็นสมมุติสังขารเมื่อนั้น
ท่านจึงให้พิจารณาสังขาร
คือจิตมันเคลื่อนไหวนั่นเอง
เมื่อมันเคลื่อนไหวออกไป
ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เมื่อผู้รู้
รู้ตามความเป็นจริง ของจิต
หรือเจตสิกเหล่านี้
จิตก็ไม่ใช่เรา
สิ่งเหล่านี้มีแต่ของทิ้งทั้งหมด
ไม่ควรเข้าไปยึด ไปหมายมั่นทั้งนั้น
เมื่อจิตเคลื่อนเมื่อใด
ก็เป็นสมมุติสังขาร
เมื่อนั้นท่านจึงให้พิจารณาสังขาร
คือจิตมันเคลื่อนไหวนั่นเอง
เมื่อมันเคลื่อนไหวออกไป
ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เมื่อผู้รู้รู้ตามความเป็นจริง
ของจิต หรือเจตสิกเหล่านี้
จิตก็ไม่ใช่เรา
สิ่งเหล่านี้ มีแต่ของทิ้งทั้งหมด
ไม่ควรเข้าไปยึด ไปหมายมั่นทั้งนั้น
เหมือนกับตะเกียง เป็นตัวผู้รู้
แสงสว่างของตะเกียง มันจะเป็นอย่าง
ก็ช่างมัน
มันเกิดจากผู้รู้ อันนี้
ถ้าจิตนี้ ไม่มี
ผู้รู้ ก็ไม่มีเช่นกัน มันคืออาการของพวกนี้
ฉะนั้น สิ่งเหล่านี้รวมแล้วเป็นนามหมด
ท่านว่าจิตนี้ ก็ชื่อว่าจิต มิใช่สัตว์ มิใช่บุคคล
มิใช่ตัว มิใช่ตน มิใช่เรา มิใช่เขา
ธรรมนี้ ก็สักว่าธรรม มิใช่ตัวตน เรา เขา
ไม่เป็นอะไร
พระพุทธเจ้าท่านให้เอาที่ไหน
เวทนาก็ดี สัญญาก็ดีสิ่งทั้งหลาย เหล่านี้
ล้วนแต่เป็นขันธ์ห้า
ท่านให้วาง
สิ่งทั้งหลาย ที่จิตคิดไปทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้
ล้วนแต่เป็นสังขารทั้งหมด
เมื่อรู้แล้วท่านให้วาง
เมื่อรู้แล้วท่านให้ละ
ให้รู้ สิ่งเหล่านี้ตามความเป็นจริง
ถ้าไม่รู้ตามความเป็นจริง ก็ทุกข์
ก็ไม่วาง สิ่งเหล่านี้ได้
เมื่อรู้ตามความเป็นจริงแล้ว
สิ่งเหล่านี้ ก็เป็นของหลอกลวง
สมกับที่ พระศาสดาตรัสว่า
จิตนี้ไม่มีอะไร
ไม่เกิดตามใคร ไม่ตายตามใคร
จิตเป็นเสรี รุ่งโรจน์โชติการ
ไม่มีเรื่องราวต่าง ๆ เข้าไปอยู่ในนั้น
ที่จะมีเรื่องราว
ก็เพราะมันหลงสังขารนี่เอง หลงอัตตา นี่เอง
พระศาสดาจึงให้มองดู จิตของเรา
เบื้องแรกมันมีอะไร ไม่มีอะไรจริง ๆ
สิ่งเหล่านี้มิได้เกิดด้วย มิได้ตายด้วย
ถูกอารมณ์ดีมากระทบ ก็มิได้ดีด้วย
ถูกอารมณ์ร้ายมากระทบ ก็มิได้ร้ายไปด้วย
เพราะรู้ตัวของตัวอย่างชัดเจน
รู้ว่าสภาวะเหล่านั้น
ไม่เป็น แก่นสาร
ท่านเห็นเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ตัวผู้รู้นี้ รู้ตามความเป็นจริง
ผู้รู้ มิได้ดีใจไปด้วย มิได้เสียใจไปด้วย
อาการที่ดีใจไปด้วย นั่นแหละเกิด
อาการที่เสียใจไปด้วย นั่นแหละตาย
ถ้ามันตาย ก็เกิด ถ้ามันเกิด ก็ตาย
ตัวที่เกิดที่ตายนี่แหละ
เป็นวัฏฏะ
เวียนว่ายตายเกิด อยู่ไม่หยุด
เมื่อจิต ผู้ปฏิบัติเป็นอยู่อย่างนั้น
ไม่ต้องสงสัย ภพมีไหม ชาติมีไหม
ไม่ต้องถามใคร
พิจารณาอาการสังขาร เหล่านี้แล้ว
จึงได้ปล่อยวางสังขาร วางขันธ์เหล่านี้
เป็นเพียงผู้รับทราบไว้ เฉย ๆ
มันจะดีขึ้นมา ท่านก็ไม่ดีกับมัน
เป็นคนดูอยู่ เฉย ๆ
ถ้ามันร้ายขึ้นมา ท่านก็ไม่ร้ายกับมัน
เพราะมันขาดจากปัจจัยแล้ว
เมื่อรู้ตามความเป็นจริง
ปัจจัยที่จะส่งเสริมให้เกิด ไม่มี
เมื่อถูกอารมณ์ที่ไม่ชอบใจมากระทบ
มันก็เกิดเป็นอาการ ขึ้นกับใจเรา
เราติดมันไหม
เราวางมันได้ไหม
อาการที่ไม่ชอบใจนั้นเกิดขึ้นมา
เรารู้แล้ว
ผู้รู้ เอาความไม่ชอบไว้ในใจหรือเปล่า
หรือว่าเห็นแล้ววาง
ถ้าเห็นสิ่งที่ไม่ชอบใจแล้ว
ยังเอาไว้ในใจของเรา ให้เรียนใหม่
เพราะยังผิดอยู่
ยัง ไม่ยิ่ง
ถ้ามันยิ่งแล้ว
มันวาง
ให้ดูอย่างนี้
หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น